Hallo mijn Nederlandse vrienden&vriendinnen,

Na een lange periode van radiostilte zijn we bij deze weer helemaal terug van weggeweest, Iran. Wat een geweldig land, vergeet de voor oordelen en lees met mij over een vriendelijk en beleefd land. Niet voor ik eerst nog een stukje Armenie heb afgesloten, niet dat ik veel bijzonders heb meegemaakt, kwam alleen bijna het land niet meer uit, verder ging alles vlekkeloos.

Na Kapan, Armenie, door naar de grens met een busje. Naast mij een Iraanse man die mij zegt geen zorgen te maken over de grenscontrole. Ben er nog niet zo gerust over, Heb namelijk ook een stempel uit U.S.A. in mijn paspoort staan en wil graag Iran in, we zullen zien. Voor de grens worden we eruit gezet en lopend gaan we de laatste meters Armeense grensgebied af. Bagage door een scanner, niks aan de hand. Bij de uit-check post van Armenie beginnen de problemen. De dame achter het loket neemt zorgvuldig de collectie stempels en visas door en als ze voor de derde keer mijn paspoort doorpluist met ernstig gezicht, vraag ik beleefd; Are there perhaps any problems with the passport? ze zegt dat ik moet gaan zitten en wachten op verdere instructies. Oh jee,.wat betekent dit,.? naar mijn weten sta ik niet op de lijst van Interpol. Een Militair met meer logo's en insignes op zijn uniform dan dat er ruimte is komt op mij af. Waar mijn visa is.? Ik wijs ze op de niet te missen Iran visa, nee, Visa Armenië,? ik begin te lachen en laat ze op de allerachterste pagina van mijn 64 pagina's dikke paspoort een klein stempeltje zien. Nee niet de stempel., het Visa. Ik zeg dat ik on-line visa heb en dus staat deze niet in paspoort. Ze willen mijn visa zien, ik zeg dat volgens de Armeense visa-site de grenscontrole het referentienummer kan natrekken en dus on-line het visa ook kan bekijken. Ze willen het visa 'daadwerkelijk' zien. Gelukkig ben ik zo slim geweest om mijn visa te printen voor ik Yerevan verliet. Maar waar heb ik die ook alweer gelaten, na 10 minuten en een lege rugzak laat ik ze het papiertje zien. Vijf minuten later sta ik buiten. Begint goed, dacht ik zo, ben ik nog niet eens Iran binnen, kan nog een leuk feest worden. Te voet ga ik naar de Iraanse grens. Onderweg wordt ik lastig gevallen door agressieve hond die in mijn enkels wil bijten, helaas voor de hond doet maat 42 Armeense laars goed zijn werk. Bij de paspoortcontrole zeer relaxte sfeer, ze vinden Holland geweldig land en noemen hun favoriete Nederlandse voetbalspelers op en ondertussen wordt mijn visa afgestempeld. Welkom in Iran is het laaste wat ze zeggen. Bagage weer door de scanner en handbagage op tafel. Mijn rugzak wordt er aan de andere kant van de machine weer uitgegooid en wacht op goedkeuring om mijn rugzak te pakken, terwijl ik de medewerker schaapachtig sta aan te staren gebaart hij dat het goed is en loop ik met rugzak en al Iran in. Heb nog nooit zo'n makkelijke grenscontrole gehad, en dat voor een land als Iran,.! Heb nog wat Armeens geld over en wissel dit bij het grenswisselkantoor.

Ik wordt ook direct herkend als toerist en ontkom er niet aan dat ik een kwartier aan de balie sta te babbelen, ik maak direct gebruik van onze 'vriendschap' en vraag een van de jongens waar ik een goeie maaltijd kan krijgen. Hij brengt mij naar klein restaurant waar ik heerlijke kip&rijst met zoet-zure saus krijg. Openbaar vervoer gaat er niet meer en Norduz is alleen een plaatsje voor de grenscontrole er zijn dus geen hotels etc. Ik regel een taxi en na een kop koffie ga ik onderweg naar Jolfa. Mijn taxi-chauffeur vormt het boegbeeld voor Iraans rijgedrag en zonder aandacht te schenken aan borden met 'scherpe bocht naar links of rechts' of wegversmalling, scheurt hij overal doorheen. Ik stel mezelf gerust met de gedachte dat hij dit traject al vaker heeft afgelegd, tenminste, dat hoop ik dan. Ook op de linkerbaan rijden voor langere periode behoort hier tothet normale rijgedrag. Een aantal maal doet hij een inhaal-manouvre waarvan ik zeker weet dat hij op deze manier eerder zijn Schepper gaat ontmoeten dat hem lief is. Eenmaal op de rechte stukken alles ok. Als hij een auto in de berm ziet staan, bedenkt hij zich geen seconde en met piepende banden gaat de auto aan de kant en helpt hij bij het wisselen van een lekke band. Door het ontbreken van lantaarnpaals schijn ik de mannen bij met het zaklampje van mijn telefoon. Nog geen kwartier later is onze auto aan de beurt als op hoge snelheid de verlichting uitvalt en mijn chauffeur een poging doet om de auto op de weg te houden, ik grijp het lampje van mijn telefoon erbij en schijn op het dashboard waar de chauffeur een poging doet de alarmlichten te vinden. Daarna doe ik mijn raampje naar beneden en zorg op deze manier voor verlichting. Denk nu overigens niet dat we hiervoor aan de kant gaan, we blijven het tempo er lekker inhouden, en terwijl ik half uit het raam hang en ons een velige weg bijschijn, kan ik er gewoon niks aan doen dat ik moet lachen. Ben nog maar net in Iran en fungeer nu als menselijke koplamp om ons te behoeden voor een enorme crash. Op deze manier bereiken wij Jolfa en het euvel blijkt een zekering te zjin. Hij zet mij af bij hotel en geeft nog zijn kaartje, maar of ik hem nog zal bellen als ik een taxi nodig heb, dat weet ik even nog niet. In de hotelkamer hangt een temperatuur die niet zou misstaan in een sauna, de hotelmanager dacht slim te zijn en de knoppen van de radiatoren af te halen, Helaas voor hem heb ik een Leatherman en met de punttang stel ik de verwarming af op een betere temperatuur. S'avonds een rondje lopen en pizza eten, tot laat thee gedronken met een groep Iraanse mannen op de hoek van de straat en heerlijk geslapen. Blijf een dagje in Jolfa maar Jolfa heeft niet zoveel te bieden dus sta ik 3x per dag op de hoek van de straat thee te leuten met de mannen. Door naar Tabriz, dat schijnt wel wat te zijn. De bus naar Tabriz is een oud Amerikaans model maar doet zijn werk prima en na een eindeloze rit zijn we in Tabriz, vind een prima hostel met onaardige eigenaar, maar slaap heerlijk die dagen. Bezoek gebracht aan de Blauwe Moskee, Tabriz-Versie. Kleiner maar ook erg mooi, hier en daar zeer beschadigd door een aardbeving in 1778. Ook de Bazaar nog bezocht, de minste die ik tot nu toe bezocht heb, ze verkopen er ook van alles, er is een verkoper die een doos jonge konijnen verkoopt. Op straat heerlijk gegeten, wrap met aardappel, ei, zout en kruiden, erg lekker. Ook kom ik op straat een BMW R1100gs tegen die ik direct herken, dat is de motor die ik in de werkplaats heb zien staan tijdens mijn bezoek aan de BMW-dealer in Yerevan, Armenie. Mijn Armeense laarzen beginnen al af te takelen, de rubber zijkant van de zool laat los van het leer, kwalitiet dus. Op straat zie ik schoenmaker en die zegt dat hij het kan maken. met priem en sterk nylon koord naait hij de bende weer bijelkaar, gefixt en dat voor €1,10,- Volgende bestemming, Rasht.

Halverwege de busrit word ik eruit gezet en krijg een vervolg-ticket in mijn handen gedrukt, aan de overkant van de weg rijden de bussen die het laatste stuk naar Rasht afleggen. Geen bus te zien uiteraard, en raak ik gesprek met een stel soldaten. Hun zien een bekende en zo zitten er 3 militairen en rugzak-toerist inclusief bagagein een auto met de afmetingen die in de buurt komt van een Suzuki Alto, ik kan de passagier links van mij niet zien zitten omdat mijn rugzak links van mij ligt. Kom s'avonds aan in stromende regen in Rasht. Een van de soldaten zou mij helpen met hotel vinden, normaal schrijf ik altijd het adres op van mijn overnachting, maar juistdeze keer heb ik datniet. We lopen een achtersteeg in waar normaal de goedkopere hotels zitten. Voor ik het weet sta ik in de Iraanse versie van de Hilton en de soldaat kijkt erbij van; Geweldig hè,? dit is het beste hotel wat we hebben. Wil hun beleefdheid en de gastvrijheid niet beledigen en boek maareen overnachting. Aankomende dagen niks anders dan regen, besluit maar naar Teheran te gaan. Om half 5 sta ik op Teheran en een half uur later in mijn hostel. Hostel niet verkeerd, aardige gozer uit Praag ontmoet, we kunnen het wel vinden en de volgende dagen brengen we samen door. Probeer dagje skieën te regelen. Boven Teheran ligt een groot gebergte met goede pistes, helaas moet je meerdere personen zien te fixen om de kosten van transport te drukken, kan niemand vinden en gaat dus helaas niet door. Wel ga ik samen met een Franse toerist iedere avond naar een lokaal cafe om waterpijp te roken, heerlijke smaken tabak; Mint, Appel, Sinaasappel, Kersen, zo roken wij onze avonden door.Ondertussen vlieg-ticket geregeld, Kathmandu in Nepal mag zich verheugen op mijn komst, voor goede prijs vlieg ik met tussenstop op Qatar. Vlieg met Qatar Airways, geen verkeerde maatschappij dacht ik zo. Helaas blijf ik een paar dagen langer in Teheran dan gedacht, ben ervan overtuigd dat de Iraanse stoofschotel als schuldige aangewezen kan worden en breng dus een paar dagen door tussen bed&toilet. In die dagen heb ik gelukkig nog wel iets nuttigs kunnen doen, wat warme spullen voor Nepal aageschaft, warme thermo-broek, warm wind&waterdicht jasje en flight cover voor mijn rugzak. Daarnaast vind ik ook 2 enorme coole thermosflessen, foto's volgen nog. Als mijn arme maagje weer is bijgekomen neem ik de bus naar Kashan. Guesthouse gevonden, daarnaast geen restaurant meer open, het is hier feestdag dus alles dicht.Heilige feestdag van Imam Khomeini. Alle moskeeën delen gratis soep uit. Ik sluit netjes aan in wat ik het ideeheb dat de rij was, maar het heeft meer weg van een rugby-webstrijd. Kom ongeschonden uit de strijd met eenkop hete soep. Lijkt op groentesoep, maar de smaak betwist anders. Na vier happen begrijp ik ook waaom het gratis is. Ik loop een kleine supermarkt inwaar ik blikje makreel koop en een paar witte bolletjes, broodje vis, gezond en lekker. Blijf hier nog een dag om de bazaar te zien en een paar andere interessante dingen. Volgende plaats van bezoek; Esfahan..schijnt ook heel mooi te zijn, daar lopen de temperaturen al wat hoger op. In teheran sneeuwde het de eerste paar dagen van mijn bezoek. Niet verkeerd, heb het wel weer even gehad met die kou.

Tot de volgende update,

Groeten vanuit Iran, Vincent